Onze gids voor het Hollands Diep, Thom Prüst, geeft zijn visie op het vissen op snoekbaars in de vroege winter.
Het is dé tijd van het jaar om op snoekbaars te vissen. De vis wordt trager, het vissen zelf moet nauwkeuriger gebeuren, maar de beloning komt in de vorm van dikke snoekbaarzen.
Eerst wat niet-wetenschappelijke, maar enkel op de praktijk en mijn persoonlijke mening gebaseerde theorie. Als de herfst / vroege winter begint, berg ik mijn de hengels die ik gebruik om werpend op snoekbaars te vissen op, en komen de verticaal stokken uit het vet. Als het water kouder wordt, vind ik het steeds moeilijker om snoekbaars "werpend" te vangen. De precieze reden hierachter kan ik niet echt uitleggen, omdat de manier waarop ik mijn kunstaas over de bodem leid vrijwel hetzelfde is als bij de techniek die ik dadelijk ga bespreken. Als ik werpend op snoekbaars vis, wil ik mijn kunstaas zo snel mogelijk naar beneden krijgen (door middel van een 15-20 gram jighead) en, terwijl ik mijn hengel laag houd (naar het water gericht), probeer ik mijn kunstaas zo lang mogelijk ongeveer 3-5 cm boven de bodem te houden waarbij probeer voortdurend contact te houden met mijn shad. Tot begin november is dit voor mij dé manier om snoekbaars te vangen. Naarmate het water echter kouder wordt, wordt deze techniek steeds minder succesvol. Ik dacht altijd dat door een lage temperatuur de vissen trager werden en dat 'werpen' resulteerde in een te snel geviste shad. Mijn gok is nu echter dat de vissen door de dalende temperaturen meer 'stationair' zijn en dat 'werpen' simpelweg niet genoeg water afdekt.
Het is niet de snelheid waarmee je een werpend geviste shad binnenvist die het probleem is in de vroege winter.
Dus, welke techniek is magisch als het winter wordt? Het antwoord is: long line jigging. Wat eigenlijk niets anders is dan een shad die op ongeveer 3-5 cm hoogte boven de bodem gesleept wordt waarbij je de shad zo stil mogelijk probeert te houden. En het gekke is, je kunt dit slepen, ook als de watertemperatuur maar een graad of 6 is, best snel doen: een snelheid van 2-3 km/u blijkt geen enkel probleem te zijn voor een snoekbaars. Het is meer een probleem voor de visser, want hoe sneller je gaat, hoe moeilijker het is om je kunstaas in de strike zone te houden.
Hoge snelheid is meer een probleem voor vissers dan voor vissen.
Setup voor long line jigging. Voor deze techniek gebruik ik het liefst een verticaal hengel van +/- 2 meter met snelle of extra snelle actie en een (max.) werpgewicht van zo rond de 20 gram. Als lijn, een gevlochten PE-lijn van 0,12 mm en een fluor carbon onderlijn van 0,30-0,35 mm. We ronden het geheel af met een 12-14 cm shad op een 28 grams 3/0 jigkop en zetten er nog een stingertje bij op (lekker dicht bij de hoofdhaak).
Let niet op de kleur, neem gewoon iets waarvan je denkt dat het er mooi uitziet. Ik weet dat ik waarschijnlijk de enige visser ter wereld ben die helemaal niet in kleuren gelooft, maar ik heb echt nog nooit een verschil in 'vangkracht' kunnen merken tussen de ene of de andere kleur. Ik vang eigenlijk met elke shad die ik op de haak prik. Het enig wat telt is de toegepaste techniek. Dus neem die shad waar je vertrouwen in hebt en het zal wel goedkomen.
Nu we de setup compleet hebben, kunnen we beginnen met het eigenlijkelong line jiggen. Start gewoon een drift met je boot (probeer in eerste instantie ongeveer 1 - 1,5 km/u aan te houden), laat het kunstaas in het water vallen en geef lijn totdat je de bodem raakt. Nu til je je kunstaas ongeveer 5 cm van de grond, houd het een paar seconden stil en probeer weer contact met de grond te maken door je arm naar achteren te bewegen. Je arm is waarschijnlijk niet lang genoeg om je kunstaas de grond te laten raken, dus geef meer lijn totdat je weer contact met de grond maakt. Til het kunstaas opnieuw ongeveer 5 cm van de bodem op en herhaal het hele proces. Op een gegeven moment zul je merken dat je je kunstaas 5 cm van de grond kunt houden door je arm ongeveer 25 cm te bewegen, op dit punt bevindt je kunstaas zich ver achter de boot (vandaar de 'long line' 😉) en probeer je je shad gewoon stil te houden. En op dit punt experimenteer ik wel met verschillende shads, in die zin dat ik wissel tussen smallere en bredere schoepstaarten, v-staarten enz. Afhankelijk van de bootsnelheid, de stroming, wind etc. maakt de vorm van je shad het makkelijker of moeilijker om je kunstaas op deze magische positie van 5 cm boven de grond te houden. En nu? Nu is het wachten geblazen. Laat je boot gewoon gaan, houd je kunstaas nog steeds dicht bij de bodem en wacht tot er een snoekbaars aan gaat hangen! Nog één laatste puntje van aandacht: sla aan op alles! Echt elke verandering in de beweging van je softbait die je voelt: meppen. En dus niet alleen op die ene knoertharde aanbeet. Onthoud: stenen bijten niet. (En je wilt niet weten hoe vaak ik aan boord te horen krijg dat iemand geen aanbeet krijgt, maar wel af en toe een steen of de grond voelt...). Ik denk dat de kracht van het long line jiggen ligt in het feit dat je shad zich de hele tijd in de strike zone bevindt, terwijl je veel water afdekt, wat de kans op een ontmoeting tussen je shad en een snoekbaars vergroot. En snelheid lijkt er niet toe te doen, zolang het kunstaas net voor zijn neus passeert zal een snoekbaars ook een shad grijpen die met 3 km/u voorbij knalt.
Mijn ervaring is, dat dit veruit de meest succesvolle techniek is in de late herfst/ vroege winter. Tegelijkertijd is het echter ook een van de moeilijkste technieken. Als je je kunstaas niet net boven de bodem krijgt en kunt houden zul je ook vrijwel geen aanbeten krijgen. Maar als je het eenmaal onder de knie hebt, zul je de hele tijd roepen: hangen!
Wil je dit long line jiggen ook eens komen proberen? Boek hier je Long Line Jigging snoekbaars Xperience.